Tussen alle lachworkshops, de laatste lachopleiding, drukke klussen voor Martin en de verkoop van ons huis door konden we een weekje op verkenning naar ons landje in Hongarije. Het rode brandweerautootje trok met veel moeite de piccolo caravan de bergen in Duitsland over. We raceten naar beneden om vervolgens achter de vrachtwagens aan weer naar boven te kruipen. Het leek wel op dit plaatje 😀
De toegang tot ons landje bevat een echt stijle oprit. Er liggen wel wat stenen, maar verder is het gras. Dus dat werd hem niet. Maar het blijkt dat de Hongaren ongelofelijk behulpzaam zijn. Eerst kwam de buurman staan kijken die in te snel Hongaars vertelde waarom het niet lukte. De vertaal app kon hem niet bijhouden. Hij haalde er een buurvrouw bij die redelijk Duits sprak. Zij vertelde dat ze er permanent woont en werkt in Kömlö, een ongezellig industriestadje. Ze keek er ook zo bij.
Gelukkig schoot de oude eigenaar te hulp. Hij belde voor ons naar de plaatselijke boer. De volgende ochtend stonden ze al klaar met de trekker om het witte geval omhoog te trekken en op z’n voorlopige plek te zetten. Eindelijk lekker slapen. Proost.
Puf. Vakantie.
O nee, we willen hier ook wat doen.
Samen braken we het gammele zitje af. Het leunde met een paar stokken tegen de oude walnotenboom. Die kan trouwens wel 100 jaar oud zijn. Volgens de oude eigenaar was het al een oude boom toen hij hier kwam. Hij heeft dit landje 44 jaar beheerd. Met een weemoedige blik zegt hij af en toe dat alles samen met hem oud geworden is. Hij is blij dat we de last, dat het voor hem geworden is, van zijn schouders nemen.
Martin kreeg de zitgrasmaaier aan de praat en wist het grasveld netjes gemaaid te hebben voor er een onderdeel brak. Ook de grasmaaier is samen met de oude eigenaar inmiddels van zekere leeftijd. Dit zie je in de traagheid van het ding terug.
We kregen onze eerste koffievisite. We ontdekten een grote bouwmarkt in Pécs. Konden we meteen onderdelen halen voor een van de lekkende kranen in de badkamer. Er lekt meer. Maar dat lossen we later op. We nodigden de natuurwezentjes uit, dronken koffie in het midden van het landje, luierden onder de lieveheersbeestjesboom en kwamen tot rust. Onthaasten.
Dat is wat we straks mensen willen bieden. Een ruimte om te onthaasten. Om de boel de boel te kunnen laten en even helemaal geen prikkels te ervaren. Alleen de merels en de specht in de bomen en de haas in het veld. Luieren in de hangmat en qigong of yoga op het gras. Of zelfs dat niet.
We gaan zien wat het wordt. Eerst gaan we zoveel mogelijk genieten en mooi maken.
