Allereerst, hoezee. Vandaag ben ik jarig. Voordat we iets gaan doen is er een overheerlijk Hongaars taartje. Ze zijn lekker zoet (houd ik van) en luchtig. Toch vullen ze ook af. Meteen ontbijt gehad. En weet je wat ik heb gekregen? Op eigen verzoek 😉 Een bladblazer! We hebben wel wat blaadjes in de tuin. Het fijne is dat ie meteen versnippert, goed voor de hügels (apart soort moestuinbergjes) en de composthoop.

De dagen zijn nog warm en mooi. Tijd om van alles op te pakken, te maken en af te ronden.

Als voorbereiding op de winter hebben we hout besteld. De tegelkachel is heerlijk, maar verbruikt toch best wel wat houtjes. Wij hebben geen idee, dus ons voor laten lichten door mensen die hier al langer zijn. Het zal erom spannen of we genoeg hebben, daar komen we vanzelf achter.

Het gezegde is dat je het van hout drie keer warm krijgt. Een keer van het hakken, de tweede keer van het stapelen en de derde keer van het stoken. Omdat we de middelen nog niet hebben, hadden we hout op maat besteld. Maar de man die het bracht kon de gekke draai boven niet maken en gooide zijn vracht een stukje verder op het land. Een stukje lopen naar het bushokje.

Van het bruikbare hout en dakplaten die we uit het huis en de schuur haalden maakte Martin het hokje voor het hout. Maar omdat het zo aan het pad staat werd het al snel ‘het bushokje’. Vorige keer heeft Martin het zware werk gedaan, dit keer heb ik bijna al het hout het hokje in gelopen.

Goed bezig.

Martin had boven onze keuken een bibliotheek gemaakt. Deze is afgelopen week ook helemaal afgemaakt. Alleen het laatste stukje bovenin moet ik nog vullen. Nu liggen er even onze Halloweenhoeden, maar die krijgen een plekje op de zolder. Klaar voor volgend jaar.

En alsof we hier niet genoeg te doen hebben – er wordt nog een slaapkamer aangebouwd, er komen een werkplaats en een atelier en de moestuin moet nog worden aangelegd – hebben we een tweede huisje op de kop getikt.

In een straatje achter ons huis, ongeveer tien minuten lopen. Het mooiste, de sleutel!

Daarvoor alleen al zou je zo’n huisje kopen toch? Maar we hebben het omdat Martin mogelijkheden ziet. Er moet het nodige aan gebeuren. Naast het opruimen en schoonmaken. Vandaag was hij op ontdekkingstocht. De kelder in, om daar een nog diepere tweede kelder te ontdekken. Op zolder zag hij een gekke ton met aansluitpunten en in de tuin onder een laag groen vond hij een oud soort bolderkar. Een huis vol verrassingen.

Het uitzicht is er geweldig, richting het oosten. Je ziet op het laatste plaatje voorbij de tuin en de weilanden het Mecsec gebergte boven de stad Pécs. Voordat we naar Hongarije vertrokken moesten we een lading boeken meenemen, Martin was bang dat hij zich zou gaan vervelen. Geen kans zo!

En dan is het even genieten. De ondergaande zon in het gezicht (ons huisje kijkt op het westen), de warme tegelkachel in de rug. De dagen vliegen voorbij op deze manier.