Halloween

De winkels stroomden vol met kaarsjes en lichtjes voor de kerkhoven, ze houden dat hier goed bij. De meeste kerkhoven staan vol met – weliswaar plastic, maar goed houdbare – bloemen. Het gras is gemaaid en het ziet er netjes uit. Aantrekkelijk zelfs.

Naast de kaarsjes en lichtjes ook overal pompoenen en halloweengedoe. Nu hebben we daar niet zoveel mee. In Almere waren we soms wel en soms niet thuis, afhankelijk van of we eraan gedacht hadden snoep in huis te halen om uit te delen.

Ik stuurde een berichtje naar de burgemeester van ons piepkleine dorpje met de vraag of Halloween hier ‘een ding’ was. Nou, inderdaad. Er volgde een uitgebreide uitnodiging. We waren van harte welkom om te verzamelen bij het dorpshuis, dan mee te lopen met de rondgang door het dorp waarbij de kinderen snoep konden halen op sommige adressen. Aan het einde zouden we de heks verbranden (???) om vervolgens te genieten van, door dorpelingen zelf gemaakte, hapjes en drankjes. Natuurlijk mochten we daar dan ook aan bijdragen. En, kleed je vooral eng, stond er in de uitnodiging.

Ok. Met kunst en vliegwerk, met de slowcooker als oventje en, na lang zoeken met mandaluliszt (amandelmeel) gebakken, twee pakjes eigengemaakte banántorta meegebracht. Heksenhoed op, zwarte kleren aan en gaan.

Niet alleen wij, maar het dorp had er zeker werk van gemaakt. De burgemeester vertelde dat ze er een maand lang iedere dag mee bezig zijn geweest.

Het was leuk om het dorp eens van een andere kant te zien, en op een ander tijdstip. We hebben nieuwe plekken ontdekt. Een aantal mensen had er echt werk van gemaakt. Enge dingen, enge muziek. Verder waren er gillende kinderen die in de loop van de avond drukker en drukker werden. Bakken vol met snoep met zich meezeulend.

De meeste kinderen, en Martin, deden mee met het aanmaken van het vuur. De lange stokken werden gedoopt in olie om zo als fakkel te fungeren. Op een signaal van de burgemeester staken ze tegelijkertijd ‘de heks’ in brand. Ik weet nog niet goed wat ik daarvan moet vinden, zeker gezien het enthousiasme waarmee dat gebeurde. Al is fikkie stoken natuurlijk altijd prachtig.

Een kort filmpje voor een sfeerimpressie.

Wat ook heel spooky klinkt zijn de geluiden van de fazanten. Die lijken hier in de heg te wonen en in de ochtend, of soms midden in de nacht, te fungeren als wekker. Ik heb ze nog niet op de foto kunnen zetten, daarvoor vliegen ze te onverwachts op of rennen ze te hard de bosjes in als we te dichtbij komen. En voor die tijd zien we ze niet.

Afgelopen nacht, om drie uur, weer spoken. Ik hoorde lopen op het dak. Nee, nog geen Sinterklaas. Eerst mag ik nog jarig worden. Maar wat dan? Ik naar buiten met de telefoon met zaklamp. Gevonden.

Garfield deed nog een Halloweenmomentje. Hij ontdekt ieder plekje. Sluipen door de heggen, de bouwplaats als kattenbak en kennelijk het dak als uitkijkpunt.

Nog even iets over Halloween, de mensen in het dorp hebben er echt werk van gemaakt. We waren al heel blij met de molen die na de oogst bij de ingang naar onze weg is geplaatst. Of ze dat voor die Hollandiabol hebben gedaan, geen idee. Maar we vinden het prachtig. En met Halloween was het dubbel zo mooi, goed spooky.